harita

odamda kocaman bir dunya haritasi var.
orada olma sebebi, heyecanimi ayakta tutmak.
sinirim bozuldugunda, bana hicbir sey zevk vermediginde ona bakip, dunyadaki tefecikliğimi ve uzerinde milyarlarca farkli hayat oldugunu dusundurtuyor bana ve bu da beni rahatlatiyor.
en nihai amacim her yeri gormekken ozellikle. boyle bir nihai amaci olan baska bir insan tanimadim, keske tanisam.
biz evimizde takilirken, sevişirken, kavga ederken, aci cekerken, muzik dinlerken, yemek yerken, hayal kurarken, baskalarini hayal ederken, gelecek ile ilgili kaygilanirken, zaman zaman "napiyorum lan ben, nereye gidiyorum" diye dusunup sonra siktir ederken, dogumgunu kutlarken, kediyi severken, dus alirken, yemek yaparken dunyadaki milyarlarca insanin benzer seyleri yapip benzer seyleri dusunmesi cok saykik (!). bu noktada sahsi hirs/uzuntu/sevinc anlamsiz kaliyor gibi. bir gun ölüp yasayan varliklarla arada fiziksel olarak sadece yaklasik 1,5 metre varken kisisel/toplumsal kaygilarin anlamsizligi anlasilir diye dusunuyorum. tabii anlama yetisine sahip olursa bilinc. bir de fehmi gibi baska hayata inananlar var ki, hikaye onlar icin o noktada basliyor...