eskiden eve varınca/ucaktan inince caldirmayan, kedi balkona cıkınca "amaan" diyen, yaz gunu cam kapı acık yatan ben!!!! nerdesin lan? hakkaten nerdesin abi? noldu ki yani? kapıyı kilitmedik hırsız ugradi, kediyi balkondan cıkarmadık yere düştü. ama bu iki sey nedense hayatımdaki tum aktiviteleri bir kalp agrısına donusturdu (romantik olmayanına). gecen sabah pati cama cıktı diye cıglıklar atıp, el titremeleri yasayıp, gozum kararıp kendimi yatagıma attım (bi de elimi ters bi sekilde alnıma koymadıgım kalmıstı- "ay ben bi fena oldum" bile dedim!!!!). r ucaga biner, 1 saat 45 dakka inmeyince dakikada 200 senaryo yazıp, ucagın dusmesi durumunda once havaalanına mi gideriz diye dusundum. o an yemek masasındaydım ve kimseyi dinleyemiyodum. buyukgobek araba kullanırken baska arabada gittim, ya kopruden uctularsa diye gelene kadar kukumav kusu gibi dusundum. surekli bir kalp carpıntısı halindeyim, eve girerken ve cıkarken nedense cok huzursuzum. utanmasam kapıda biri beni bekliyor, tam kapıdan girerken kafama kabzayı vurucak falan diycem (bunu kimseye soyleyemedim su ana kadar-apar topar deli gomlegini giydirip hastaneye koymasınlar diye).
ay belki gecer nebiliyim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder